Ας μην ενοχληθεί κανείς..

Προ ημερών ακούγοντας για τον ακούσιο θάνατο από πτώση μιας νεαρής Αμερικανίδας στην Κόκκινη Παραλία του Ακρωτηριού της Σαντορίνης, (όπως διάβασα σε  κάποιο αθηναϊκό site : τραγικό θάνατο βρήκε μια 28χρονη γυναίκα από τις ΗΠΑ σε βραχώδη παραλία της Σαντορίνης...η άτυχη τουρίστρια, κινούμενη πεζή σε βραχώδες μονοπάτι, κατακρημνίστηκε σε βραχώδη παραλία στην περιοχή Ακρωτήρι Θήρας από ύψος 15 μέτρων, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί σοβαρά... λουόμενοι εντόπισαν την γυναίκα η οποία μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Κ.Υ. Θήρας, όπου μετά από λίγες ώρες υπέκυψε στα σοβαρά της τραύματα και κατέληξε) ένα γεγονός που πέρασε και αυτό όπως και τόσα άλλα μέσα στην μούγγα και στην αισχρή συγκάλυψη από τα την τοπική εδώ κοινωνία (κοινωνία ;) μετά ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, προκειμένου να μην πληγεί η τουριστική μπίζνα και ας ψοφάει ο κόσμος μέσα στις άπειρες και αενάως χάσκουσες ανθρωποπαγίδες, αφύλαχτες και αόρατες στα μάτια των διπόδων, που ζούν μια "ζωή" ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΜΠΟΡΟΥΣ, μια χαμοζωή ακόρεστα διαολοκαβαλημένης, μονομανιακής ιδιοτέλειας, με κυρίαρχο το νεκρόφιλο ΕΓΩ, μου ήρθε στο μυαλό το διήγημα του Μ. Μητσάκη ο Αυτόχειρ, που είχα την τύχη να διαβάσω πριν πολλά χρόνια.. 

Ο Μιχαήλ Μητσάκης (1868-1916) εδώ, παρακάμπτει το σύνηθες  και εύλογο  ερώτημα του "γιατί" μιας τέτοιας πράξης και καταφέρνει να το μετατρέψει σε ένα φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στην αξία -ή τη μη αξία- της ανθρώπινης ζωής. Η υπόθεση του διηγήματος είναι απλή και συγχρόνως τραγική. Ένας νεαρός άντρας βάζει τέλος στη ζωή του σε ένα ξενοδοχείο της Πάτρας, αφήνοντας μόνο ένα σημείωμα που γράφει: 

“Αυτοκτονώ. Ας μην ενοχληθή κανείς”. Την ίδια μέρα φτάνει στην Πάτρα ο συγγραφέας και μαθαίνει για το διάβημα του άγνωστου άντρα. Το περιστατικό κατατρώγει το μυαλό του κι όσο βλέπει τη γύρω του αδιαφορία για ό,τι συνέβη, τόσο περισσότερο προβληματίζεται και αναρωτιέται…

"...Aς μην ενοχληθή κανείς! Ωσάν να ενωχλείτο ποτέ κανείς εις τον κόσμον, δι’ όσους η χειρ του Θανάτου σημειώνει με την μαύρην σφραγίδα της! Ωσάν να ενωχλείτο ποτέ κανείς εις τον κόσμον, δι’ όσους η αρπάγη του Πάθους, της Nόσου ή της Aνάγκης σκορπίζει εις τα τετραπέρατα του ορίζοντος, αγέλην οικτρών σφαγίων! Ωσάν να ενωχλείτο ποτέ κανείς εις τον κόσμον, δια τους δυστυχείς ή τους ανοήτους, όσοι κατατρεγμένοι από την Mοίραν των ή καββαλικεμένοι από την Xίμαιράν των δεν επρόφθασαν να σκεφθούν πώς έμελλαν ν’ αποθάνουν! Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν του ο άγνωστος αυτός ξένος, ο οποίος ήρθε χθες μία νύχτα για να κοιμηθή σήμερα τον τελευταίον του ύπνον εις ένα ξενοδοχείον; Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν του ο αλλόκοτος αυτός ταξειδιώτης, ο οποίος ήρχετο από τας Aθήνας, πιθανόν όμως να ήτον από την Σμύρνη, ίσως -ίσως να ήτον και από τον Tσεσμέν, αλλά διόλου παράξενο να ήτον και απ’ το Bουκουρέστι; Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν του ο άνθρωπος αυτός, του οποίου και αυτά τα γκαρσόνια που τον υπηρέτησαν δεν ήξεραν ακόμη το όνομα;..."

Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν της η άμοιρη αυτή κοπέλα που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου, να θεραπεύσει την φυσιολατρεία της, σε τόπο βρωμισμένο από τρόπο νεκρόφιλο (όπως άλλωστε  και ο έτερος Αμερικάνος μεσήλικας πριν δύο χρόνια, που κονιορτοποιήθηκε στην κυριολεξία όταν πάνω του έπεσε μετέωρος βράχος, της ειδωμένης μόνο ως ατραξιόν καλδέρας) της οποίας και αυτά τα γκαρσόνια που την υπηρέτησαν δεν ήξεραν ακόμη το όνομα, αλλά ήξεραν καλά την άλλη ημέρα του θανάτου της, αψίκορα και με την  στριγγιά τους κορακίστικη φωνή, αποσιωπώντες τα πάντα και παντί τρόπω για τον νέο Μάρτυρα της μονότροπης εγωπάθειάς τους, να καυχώνται :

"H Kόκκινη Παραλία μέσα στις 12 πιο 

πολύχρωμες και πιο μαγικές του κόσμου.."